دانستن داستان سروده شدن یک شعر گاهی جذاب‌تر از تک تک کلمات آن است.
ترانه مرا ببوس سروده حیدر رقابی را حسن گلنراقی که هیچ کس آن را نمی‌شناخت برای همه به خاطره تبدیل کرد
مانند رهگذری که خیلی اتفاقی شمشیر جادویی را از دل سخره‌ها بیرون کشیده باشد
حالا تو مرا ببوس هرچند نمیخواهم برای آخرین بار باشد ولی ببوس آنچنان که گویی برای آخرین بار است…
-پلی‌لیست آقای لامپ-
یادمه اون شب که رفتی چشمو بستم، شیشه عمر جوونیمو شکستم تا به تو پیغام دلجوئی فرستم اسمتو با شیشه کندم روی دستم
درد اومد . . .
داد اومد . . .
مثل هر روزی که پیشم نیستی فریاد اومد
این وسط مونده دل تنگ شده‌ی من و انصاف نداشته‌ی تو. عادت که نکردی؟ عادت نکن! برگرد، وقتی به نبودن عادت کردی دیگه چه امیدی به زندگی و عشق میشه داشت
–دنگ شو–
-پلی‌لیست آقای لامپ-
آقای دکتر! ببخشید قربان… من اساسا خودم از مهشید خواستم بیاد و روانکاوی بشه
شما بفرمایید بشینید اینجا…
من مرتب شلنگ تخته میندازم ولی به هیچ جایی نمیرسم دکتر، دارم فرو میرم؛ من دیگه به هیچی اعتماد ندارم به هیچی اعتقاد ندارم دارم هدر میرم این یعنی چی؟ من مرتب شلنگ تخته میندازم ولی به هیچ جایی نمیرسم دکتر، دارم فرو میرم؛ من دیگه به هیچی اعتماد ندارم به هیچی اعتقاد ندارم دارم هدر میرم این یعنی چی؟
انگار اشتباه‌ی در کار نبود! انگار من واقعا دارم فرو میرم، واقعا من دیگه به هیچی اعتماد ندارم به هیچی اعتقاد ندارم
چکار کنم؟ ما آویخته‌ها به کجای این شب تیره بیاویزیم قبای ژنده و کپک زده‌ی خودمان را؟
شما بفرمایید بشینید اینجا . . .
دیالوگ
همیشه لامپ اولین اعدامی‌ست . . .
روشن می‌کند خانه را، آویزان تاب می‌خورد؛
برق که میرود ترس سیاه می‌شود!
ما چقدر اشتباه کرده‌ایم،
اشیاء گم شده‌اند، میز دیگر نیست!
کاغذهای سفید در سیاهی، کلمه فرق نمی‌کند!
باید فقط حرف بزنیم کتبی نمی‌شود
شفاهی بازوهایت را باز، لب‌هایت را فشار
دیوار یا پنجره،
اینطرف نیست، آنطرف هم ندارد
جنگل ریخته از موهای تو!
شاید باید دوتا دست بسازه برام موهاشو نوازش کنم
شاید باید دوتا پا بسازه برام مثل سایه دنلابش کنم
شاید باید با دکمه پیرهنش برام چشم بسازه نگاهش کنم
شاید باید دوتا لب بدوزه برام اینا رو ازش خواهش کنم
بیار سوزنت رو . . .
–کاوه صالحی–
-پلی‌لیست آقای لامپ-
چه بی تابانه می‌خواهمت
ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!
چه بی تابانه تو را طلب می کنم!
بر پشت سمندی
گویی، نو زین
که قرارش نیست
و فاصله
تجربه ئی بیهوده ست
بوی پیرهنت
این جا، واکنون…
کوه ها در فاصله
سردند
دست، در کوچه و بستر
حضور مانوس دست تو را می جوید
و به راه اندیشیدن
یاس را، رج می زند
بی نجوای انگشتانت
فقط…
و جهان از هر سلامی خالی است
شانه ات مجابم می کند
در بستری که عشق تشنگیست
زلال شانه هایت
همچنانم اتش می دهد
در بستری که
عشق
مجابش کرده است
«احمد شاملو»
